Значна радзей, чым птушыную дзічыну, ужывалі буйную чырвоную лясную дзічыну, г. зн. мядзведзіну, аленіну, ласяціну і г.д. Мядзведжы кумпяк, як правіла, пасля марынавання запякалі ў жытнім цесце. З аленіны, ізюбрыны і ласяціны, а таксама з больш даступнай заячыны рабілі смажаніну.

Дзічыну вытрымлівалі пасля забою да трох тыдняў (вытрыбушаную, але часта ў шкуры, асабліва заячыну), а затым вымочвалі ў квасу ці ў настояным на траве воцаце (гл.) ад некалькіх гадзін да тыдня ў залежнасці ад велічыні кавалкаў мяса і віду жывёлы. Для падрыхтоўкі звычайна выкарыстоўвалі заднюю частку дзічыны.

Лепшай заячынай лічылася мяса русака, бяляк стаяў на другім месцы. Аленіну з-за спецыфічнага паху падвяргалі больш стараннай папярэдняй апрацоўцы, працягламу марынаванню. І наадварот, мяса ізюбра, якое мае адмысловыя прыемны пах і густ, ніколі не запраўлялі рэзкімі затаўкамі і смажылі на ўласным тлушчу, без выкарыстання сала.

Працэс смажання галоўным чынам быў аналагічны смажанню буйнай птушынай дзічыны з ужываннем шпігавання салам, якое прараблялі наступным чынам: сала наразалі на вузенькія брусочкі, абвальвалі іх у сумесі тоўчанага перцу, гваздзіічкі, маярану і ядлаўцовых ягад, узятых пароўну; рабілі ў мясе глыбокія надрэзы - праколы і ўсоўвалі ў іх брусочкі сала.

Смажылі дзічыну звычайна ў печы на блясе на працягу 2 - 3 гадзін. Часам ужывалі камбінаваную апрацоўку: абсмажвалі на ражне, а затым на блясе. Так падрыхтоўвалі часцей за ўсё толькі паляндвічную частку.

У якасці спецыфічных рэзкіх затавак да чырвонай лясной дзічыны ішлі ягады ядлоўца і маладыя хваёвыя шышачкі, сабраныя ранняй вясной, адразу пасля утварэння завязі, высушаныя і змеленыя ў парашок. Акрамя таго, выкарыстоўвалі звычайную рэзкую зеляніну пятрушкі, салеры, цыбулі, а з рэзкіх затавак - першым чынам гвадзічку і размарын, лаўровы ліст.

Гарнірамі да лясной дзічыны гэтак жа, як і да птушынай, служыла мочаная і салёная садавіна і лясныя ягады, смажаныя ў масле кіслыя (антонаўскія) яблыкі, цытрыны, а пазней – тушаная у вылучыўшымся з дзічыны соку бульба.

Да дзічыны прынята было падаваць бруснічны ці журавінавы моцны квас. Вядома, падрыхтоўка дзічыны адымае шмат часу. Аднак працэс гэты ўносіць у наш побыт тую атмасферу незвычайнасці, святочнасці, у якой заўсёды мае патрэбу чалавек