Крупу засыпаць у цёплую ваду і паставіць у цёплае месца на суткі. Затым працадзіць і адціснуць, дадаць соль, цукар, варыць, памешваючы, да стану густога кісяля.

Аўсяныя шматкі заліць невялікай колькасцю вады, пакласці хлебную скарынку і паставіць у цёплае месца.

Спосаб падрыхтоўкі такой жа, як у папярэднім рэцэпце. Да гарачага кісяля дадаць нарэзанае кубікамі і абсмажанае на патэльні сала. Падаць з малаком або кіслым квасам.

Аўсяную муку або размолаты геркулес выкладзіце ў рондаль, заліце цёплай вадой і добра размяшайце, каб не было камякоў. Дайце аўсянай масе набрыняць на працягу 6-8 гадзін (можна пакінуць на ноч), затым працярыце яе праз сіта, дадайце мёд, соль.

Крупу засыпаць у цёплую ваду і паставіць у цёплае месца на суткі. Затым працадзіць і адціснуць, дадаць малако, соль, цукар, варыць, памешваючы, да стану густога кісяля.

Геркулес або аўсяную муку заліць цёплай вадой і паставіць квасіцца у цёплае месца.

2 поўных шклянкі геркулеса заліць 1-1,5 літрамі летняй кіпячонай вадой у 3-літровым шкляным слоіку або ў эмаляваным рондалі (пры закісанні аб'ем павялічыцца .

Крупу "Геркулес" засыпаць у цёплую ваду і пакінуць у цеплым месцы на 12 гадзін.

Аўсяныя шматкі заліць халоднай вадой і варыць 30-35 хвілін, затым працадзіць, астатак працерці скрозь мелкаячэйкавае сіта, усё змяшаць.

Аўсяныя шматкі заліце малаком і пакіньце для набракання на 20 хвілін, затым працадзіце.

Замачыце ў цёплай вадзе аўсяныя шматкі і пастаўце на суткі ў цёплае месца.

Аўсяную муку заліць цёплай вадой і дбайна размяшаць, аставіць на ноч брыняць. Затым працадзіць праз сіта, дадаць мёд, пасаліць і варыць, памешваючы, да загусцення.

Авёс сушаць, потым мелюць у жорнах, звычайна не прасейваюць. Увечары разводзяць у цёплай вадзе і кідаюць тры бярозавыя вугалькі. Ставяць на ноч у печ.

Аўсяныя шматкі развесці халодным малаком. Калі крупы набракнуць, малако працадзіць праз сіта і паставіць на агонь.

Аўсянку заліць цёплай вадой і на суткі пакінуць у цёплым месцы для набракання.

Авёс заліце цёплай вадой і астаўце на суткі ў цёплым месцы. Затым працадзіце і адцісніце.

Аўсяныя шматкі заліць халоднай вадой і варыць 30-35 хвілін, затым працадзіць, астатак працерці скрозь мелкаячэйкавае сіта, усё змяшаць.

У пяцілітровы слоік насыпаць пакет аўсяных шматкоў (400-500 г), дадаць 5-7 ст.л. прамытых аўсяных круп, кавалачак свежага жытняга хлеба.

Можна некалькі змяніць рэцэпт падрыхтоўкі аўсянага кісяля. Узяць 0,6-0,7 кг звычайнага аўса, добра прамыць цёплай вадой 2-3 разу, затым заліць цёплай кіпячонай вадой на ўзровень ледзь вышэй узроўня аўса і паставіць у цёплае месца на 6-8 гадзін (можна на ноч).

Закіпяціць вады (каля літра), асобна змяшаць 1,5-2 шклянкі асновы (густая белая маса пасля закваскі) і 2 шклянкі квасу (гэта тая вадкасць, якая апынулася зверху пасля адстойвання), а хтосьці захоча дадаць фруктова-ягаднага соку?

4 шклянкі таўчоных аўсяных круп заліць 8 шклянкамі вады і паставіць у цеплае месца на дзень. Намочаныя крупы да вечара разбухнуць, працадзіць праз сіта.

Традыцыйны аўсяны кісель: Аўсяныя крупы заліць халоднай вадой у суадносінах 1:1, дадаць дрожджаў на кончыку нажа або кавалак чэрствага жытняга хлеба.

Аўсяную муку заліць цёплай вадой і дбайна размяшаць, аставіць на ноч брыняць.

Авёс заліце цёплай вадой і астаўце на суткі ў цёплым месцы. Затым працадзіце і адцісніце. У атрыманую вадкасць дадайце соль, цукар і пракіпяціце, бесперапынна памешваючы, да загусцення.

Усыпце ў 3-х літровы слоік 1,5 шклянкі цэльназернявай аўсянай мукі або крупы. Уліце 2 літра цёплай кіпячонай вады. Дадайце 50-70 г кефіру.

Аўсяныя крупы або шматкі (геркулес) - грам 200 заліць цёплай вадой (дзесьці паўлітра) і настойваць гадзін 6-8 або пакінуць на ноч. Затым настой трэба працадзіць, а астатак адціснуць. Гэтую аперацыю паўтары 2-3 разы.

Аўсяны кісель запавольвае працэсы старэння, з'яўляючыся своеасаблівым прыродным біястымулятарам. Ён падвышае жыццёвы тонус арганізма, умацоўвае імунітэт і спрыяе даўгалеццю.

Сямейная перадкалядная вячэра. Абрадавая страва – звычайная ячная каша з алеем або мёдам. Лiчылася: якая куцця, такi будзе i ўраджай; якi дзень, такi будзе i год.

Ячмень – адна са старажытных раслiн у нашым земляробстве. Як i любая збожжавая культура, ячмень ва ўсходнiх славян сiмвалiзаваў пладаноснасць i адраджэнне жыцця.

Мы ўжо неаднаразова адзначалі, што фактычна кожны прадмет, які быў выкарыстаны ў абрадзе, атрымліваў статус рытуальнага атрыбута і пасля завяршэння абрадавых дзеянняў набываў у вачах людзей здольнасць спрыяць урадлівасці зямлі і паляпшэнню дабрабыту, перамагаць хваробы, прыварожваць каханага, засцерагаць чалавека ад дрэннага ўздзеяння зайздросных людзей. Напрыклад, адна справа — звычайная свечка, зусім іншую ступень стаўлення да яе мела “грамніца” або вянчальная свечка.

Міфапаэтычны сімвал першакрыніцы жыцця і пладароддзя. Паводле старажытных паданняў, сусвет быў створаны з Я., пакладзенага казачнай птушкай Феніксам або вадаплаўнай птушкай (качкай). Сусветнае Я. апісваецца як залатое.

ЯЕШНЯ - абрадавая страва, асабліва ў пастухоў. Абавязковай лічылася ў дзень св. Юр ‘я (св. Георгія). Звычайна яйкі i іншую ежу пастухам давалі гаспадары.

У дзень братоў Макавеяў ці мядовага Спасу пяклі прэсныя і нішчымныя каржы, нашмароўвалі іх мёдам і пасыпалі макам.

Чоснак, раслiна, якая дзякуючы свайму востраму смаку i рэзкаму паху выконвала ў народным побыце функцыю абярэга.

22 ліпеня ягаднік. Чарніца чорная, а пшаніца белая, ды тая і другая жыватом кіруюць. Чарнічны адвар - Божы дарунак. Калі выдавалася гадзінка-другая, падхаплялі бабанькі і дзеўкі кошыкі і спяшаліся ў чарнічныя зараснікі па ягаду чарніцу.

Раслiна, якая дзякуючы ўласцiваму ёй горкаму смаку служыла абярэгам у народным побыце (напрыклад, падчас вяселля, калi нявесце давалi пры ад’ездзе пад вянец, а то i на ўвесь абрад, галоўку Ц.).

Верагодна, цукар лічыцца засцярогам у выглядзе яго падабенства з соллю.

Раслiна, вядомая людзям яшчэ ад паганскiх часоў. У жыццi чалавека Х. i пiтво з яго адыгравалi такую важную ролю, як у паўднёвых народаў вiнаградная лаза, а ў iндаiранцаў святая сома/хаома (слав. chъmelь этымалагічна роднаснае гэтым апошнім словам).

ХЛЕБ-СОЛЬ - спалучэнне хлеба і солі, характэрнае для іх захоўвання і выкарыстання ў побыце і ў абрадах; абагульненае найменне ежы; прывітанне, звернутае да ўдзельнікаў трапезы.

Чацьвярговы хлеб ("чацьвярговы ржаны хлеб") - адмыслова выпечаны ці асвячоны хлеб ці прасфора, атрыбут імпрэзы Чыстага чацвярга, які надаваўся магічнымі ўласцівасцямі. Царква злучае адмысловую ролю хлеба ў гэты дзень з памяццю пра блаславенне збажыны Хрыстом на Таемнай вячэры, праз якое атрымаў пачатак абрад Еўхарыстыі (Прычашчэння).

ХЛЕБ АБРАДАВЫ - рознага прызначэння і формы хлеб (каравай, калач у выглядзе кальца, булачкі, фігурнае печыва), выпекаемы у каляндарныя і сямейныя святы, а таксама ў аказіянальна- магічных мэтах.

У традыцыйнай культуры беларусаў хлеб заўсёды быў сімвалам сямейнага дабрабыту, жыццёвага ладу, шчаслівай долі і росквіту самой сядзібы. Насенне жыта сімвалізавала бессмяротнасць.

Найбольш сакралiзаваны вiд ежы, сiмвал дабрабыту, шчасця, дастатку. Як «Дар Божы» з’яўляецца ўвасабленнем чалавечай (калектыўнай i персанальнай) долi, карыстаецца асаблiвай пашанай i выклiкае амаль рэлiгiйнае стаўленне.

Таму хто нарадзіўся 30 студзеня пяклі абрадавыя талакняныя калабкі. Саладзілі цеста. Прыказвалі, падаючы калабкі: "Жыць гладка, піць-есць сладка!"

Сыта - адзін з паўсядзённых напояў.

Адзiн з сакралiзаваных прадуктаў харчавання. Яшчэ ва «Уставе князя Яраслава о церковных судах»адзначалася: «Аще про девку сыр краян будет, за сыр гривну, а за срам еи 3 гривны, а что потеряно, а то еи заплатить, а митрополиту 6 гривен, а князь казнит».

Суніцы – духмяны салодкі дарунак лесу. З надыходам хрысціянства на славянскія землі суніцы сталі сімвалам праведнасці, шчырасці, а добрыя справы, здзейсненыя чалавекам, часам звалі «пладамі», маючы на ўвазе менавіта суніцы.

Кожнае новае свята суправаджалася асвячэннем чарговага абрадавага атрыбута, які перасцерагаў хаты, падворкаў, людзей, жывёлы ад уздзеяння негатыўных сіл прыроды

Соль – даволі незвычайны прадукт у жыцці чалавека. Соллю зямлі ў народзе звалі рамеснікаў, сапраўдных знаўцаў сваёй справы, людзей, якія здзейснілі подзвіг і г.д. Акрамя таго, што соль надае ежы пэўны смак, яна з’яўляецца абавязковым атрыбутам шматлікіх сямейна-родавых абрадаў і святаў. Паўсюдна лічыцца, што нячыстая сіла баіцца солі. У народнай культуры славян соль таксама выконвала ролю надзейнага абярэга.

Паўсюль лічылася, што нячыстая сіла баіцца солі. Яшчэ ў Старажытным Рыме немаўлятам клалі на вусны крупіцы солі, каб зберагчы іх ад небяспекі. У