Кожнае новае свята суправаджалася асвячэннем чарговага абрадавага атрыбута, які перасцерагаў хаты, падворкаў, людзей, жывёлы ад уздзеяння негатыўных сіл прыроды

Сярод беларусаў найбольш пашыранай лічылася соль “на сямі вятрах”. Сальнічку са звычайнай соллю ў сераду перад заходам сонца перад Калядамі ставілі на адкрытым месцы: на дровы, на стог сена або проста пад застрэшак.

За незвычайную перадвелікодную ноч яна ўцягвала ў сябе энергію сонца, месяца, зор, паветра і набывала незвычайныя гаючыя і ахоўныя якасці.

Раніцай, як толькі ўзыходзіла сонца, сальнічку забіралі, неслі ў хату, прычашчаліся ёй, а астатняе хавалі за абразы і пры неабходнасці карысталіся.